Ελάχιστοι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να μιλήσουν για την προσωπική περιπέτειά τους, την απελπισία και τις διαψεύσεις τους, για τα όνειρα και την τραγωδία τους. Έρχονται ή φεύγουν σιωπηλοί, ανήμποροι και ζούνε στο περιθώριο. Ο Ζαχίρ δεν είναι ο κανόνας αλλά μια από τις εξαιρέσεις. Για το διάστημα που έζησε στη Θεσσαλονίκη επέλεξε να μην ξεχωρίσει αλλά να ενισχύσει τις συλλογικές προσπάθειες της μικρής νεανικής αφγανικής κοινότητας, να διεκδικήσει τα στοιχειώδη δικαιώματά της, να συμμετέχει στο κίνημα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες να σπρώξει τους νεαρούς Αφγανούς να πάρουν μέρος στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια τις ημέρες που οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν τη μακρινή πατρίδα τους. Ο Ζαχίρ έγινε όλο αυτό το διάστημα η φωνή αυτών των ανθρώπων και ζωντάνεψε το παλιό μικρό κτίριο στο κέντρο της πόλης στο οποίο στοιβάζονται κατά καιρούς αρκετοί πρόσφυγες για προσωρινή διαμονή. Μας υπενθύμισε όλο αυτό το διάστημα μια αναντίρρητη αλήθεια. Και στις πιο δύσκολες συνθήκες η αντίσταση του ανθρώπου, η θέληση του για ζωή, δεν σταματά να υπάρχει και να αναπτύσσεται.